KÜNYE EDEBİYAT

Titrek dişlerinin korkak gözlerine, Gece yarısı yanmış mum ışığı… Çığlıklarını köpeklere devretmiş çekirge, Karanlıklardan sıyrılarak gitmeliyim. Kahverengi yuvarlak tozlu masa, Altmış üçten kalma üstündeki dergi; Dolu bardağımı boşaltıp, çayı içmeden; Mektepli aşklarımı bırakarak gitmeliyim. Seyr ile serenad ederken avare… Dolaşıp dünyayı hayalden uzak, Dönüp baktığında olmadığım yere; Elvedanı yüreğime alarak gitmeliyim. Yıllarca kurup düşünü, bu muymuş o? Mutsuzluk ceketini gözlerinin omzuna asarak, Kulaklarımdaki bedduanı dökerek denize; Vefayı beklemeden aşktan gitmeliyim. Doğduğum şehir, yaşadığım şehrarengiz; İlk aşkıma Fatiha okuduğum cadde, Ayrılık kurdelesini şiirle keserek; Sensiz şehirlerden vedalaşarak gitmeliyim. Anlatılması güç, karanlık ve korkak; Seni debdebelerden kurtardım da şimdi, Babana olan kinini kalbinden alarak… Dostluğunu yerleştirerek gitmeliyim. Öldürdüğün masum kalplere ab-ı hayat, Sür ile diriltilen düşleri uyandırarak…

Niye böyle olur ki…. Neden korkuyorum bu kadar…KAYBETMEKTEN… Düşün ki yanı başımdasın karşımdasın ne bileyim işte nerde olursan ol kalbimdesin… Ama ben korkak bir insanım. Bilmiyorum yanımda olunca huzur buluyorum sensiz olunca karanlıkta şiir yazasım bile gelmiyor. Sen kimdin? Adın neydi? Nereliydin?... İnan hepsini unuttum çünkü gözlerin vardı beni bana unutturan gözlerin… Ben var mıydım ki? Acaba sen hayatıma girdiğinde… Bak şimdi çelişkide kaldım yine… Sen hayatımın içinde miydin? ya da hayatıma çöllerin yana kavrula beklediği yağmur gibi yağacak mıydın? Damla damla… İnan bilmiyorum… Ama seni tanımak isterdim kimdin? Neden geldin hayalime diye sormak isterdim ve sana sonum mu olacaksın yoksa sonsuzum mu olacaksın demek isterdim… Ama diyemem… Niye mi? Sen beni dinlemiyor musun yoksa dedim ya sana ben korkağım kaybetmekten korkan seni sensiz yaşamaktan korkan büyük bir korkağım… Aslında hepsinden ziyade yanımda olmazsan bile bir gün hayalimden çıkıp gitmen bile beni korkutuy