KÜNYE EDEBİYAT

Bazı kelimeler vardır duymak istemeyiz. Bizi rahatsız eder. Afet, deprem, savaş kelimeleri bunlardan bir kaç tanesidir. Hele neşeli, mutlu bir zamanımızda bu tür kelimeleri kullananlara kızarız, şimdi bu da nereden çıktı bu konuları kapatalım deriz. Ama beklemediğimiz bir anda afetlere maruz kalıp kendimizi, ailemizi veya çevremizi enkaz yığınları arasında bulabiliriz. Bir anda gündemimiz değişip hayallerimiz alt üst olabilir.        Enkaz yığınları arasında yavrusunun ‘anneciğim, babacığım ne olur canım çok yanıyor, beni kurtarın’  diye haykırışını duyduğu halde, elinden gözyaşından başka bir şey gelmeyen zavallı anneleri babaları görürüz. Soğukta katalitik soba ile çadırda çocuklarını üşütmemeye çalışan, bir tas sıcak çorba alabilmek için veya bir banyo yapabilmek için dakikalarca sıra bekleyen zavallı afetzedeleri görürüz. Enkaz yığınları arasında sahibini arayan kedileri, köpekleri görürüz. ‘Anne! Anne! ‘diye annesini ve sevdiği insanları arayan çocukları, gençleri görürüz.

  Bir selamını bile değmedik Değmedik bir tebessümünün menzili olmayı Bir nazar atsan göz ucunla Bir eğsen başını selam kastıyla Benim olurdu dünyalar Ben olurdum belki de en mesudu divanelerin Nice değmezleri barındırırken gönül limanında Affedip saklarken tahammül kanatlarınla Cürümlerinin bile affetmediği nicelerini Kimliklerinden şahsiyetlerini silenlerin Silmezken adlarını Silindim gönül sayfandan bir çırpıda Bir ben uğradım hışmına Gazabına bir ben çarpıldım Söyle ben mi yedim yasak meyveyi de Kovuldum gönül ireminden Ben mi döktüm de ilk kanı Sürüldüm ülkenden Ben mi yaktım içindeki Roma'yı da Yaktın beni bir tek kelamınla cayır cayır Binlerce kez hayır Olmadı ey dost Olmadı en dost Olmadı Ne oldu da tükendi sıra bana gelince tahammülün? Merhamet membaı bakışların nerede? Yükledin nefretin en zehirli oklarını da Ha bire savuruyorsun gözüme, gönlüme Öldüm diyorum öldüm kahrımdan Anlas