KÜNYE EDEBİYAT

Ömrün yarısı geçmişti belki de. Anlayamadım. Ömür nasıl biterdi? Ölmeden bilemeyeceğim asla. Dünya’da bir acımasızlık vardı. İnsanlar yolda yürürken birbirlerine nefretle bakmaya başladılar. “Sevgi” kelimesi eski şiirlerde, sararmış kağıtlarda bir ad olarak kaldı. Hassas kalpleri olan insanlar da vardı. Yaşamak ağır gelmeye başladı onlara. Kendi doğrularını sorgulamaya başladılar yanlış insanlar için. Yanlış insanlar kendi yanlışlarını bırakıp yazım kılavuzlarında doğru kelimeleri aradılar. Sert rüzgarlar esmeye başladı. Hiçbirisinin mutluluk getireceği garantisi yoktu. Kaybedilmiş fırsatları en önemlisi kaybedilmiş aşkları insanın yüzüne vurmaktan başka bir şey yapmadılar. İnsana acısı bu kadar çok hatırlatılmalı mıydı? Belki hatırlatılmalıydı belki de hatırlatılmamalıydı. Kaybettiğin insanları en çok duvarlara baktığında hatırlarsın belki de. Duvarlarda akisleri belirir. Karanlık çökünce bir mum yakarsın ya ufak bir aydınlık belirir. Ufak bir aydınlık seni zifiri bir karanlıktan kur...

    Ben gitmeye mecbur bırakıldığımda boyu büyük ruhu çocuk bir kızdım. Otobüsün camlarından dışarı baktığımda ağaçların dallarında kuş yuvaları vardı. O ıssız yolun kenarında kuş yuvaları vardı ve ben o zaman anladım, bunca ıssızlığa rağmen kuşların ne kadar şanslı olduğunu… Ben giderken sırtımdaki çantanın ağırlığından mı yoksa kalbimdeki yükün ağırlığından mı ezildiğimi anlayamamıştım. Büyümek, çocuk ruhlara acı veriyordu. Ben gittiğimde kaldığım odaların tavanında yalnızlığımı izledim. Yıllardır sustuklarım, ilk platonik aşkım ve ona itiraf edemeyişim, “seviyorum” demenin ayıp sayıldığı günler benim yalnızlığıma eşlik etti. Yalnızlığım, yalnız kalmadı bundan sonra. Zaman geçti geçmesine, ben ne zaman büyüdüm anlayamadım. Giderken küçücüktüm oysa. Döndüğümde ise iki farklı insan vardı ve ben hangisini seveceğimi anlayamadım.   Ben giderken çok sert bir rüzgâr esti. Öyle bir esti ki beni oradan oraya savurdu. Sert bir şekilde yere çarptım, ayaklarım, ellerim, koll...