KÜNYE EDEBİYAT

Ben gamlı hayatın deminde Bir garip aşk derdinde Demlendikçe sen oluyorum Bir kitap okuyorum Yaprak yaprak sen kokuyorum Anlayacaksın son sayfaya gelince Şiirlerimi oku aklına gelince Aşk bulacaksın her dizede Zaman önemli değil Ister gündüz oku ister gece Bir bulut oluyorum Gökyüzünde ruzgarlarla sevişiyor Seviştikçe damlalarca bölünüyor Gökyüzüne yağıyorum Yağdıkça sen oluyorum Toprak kokusuna karışan gülüşlerini Armağan ettiğim gokyuzuyle birlesiyor Hayallerime sarılıyor Bogulurcasina nefessiz bırakılıyorum Gülüşlerini sessizliğime katik ediyor Toprak kadar sen oluyorum

Sessizliğin içimde bi çığlık olup Büyüdükçe büyüyor... Oysa uzun boylu sevmiştim  seni ben Şimdi bu uzun bekleyişler niye Kirpiğinde bir inci tanesisin sabahların Özlemlerini asıyorum ruhuma En yalın haliyle yokluğun sarıyor beni Nicedir geçmiyor sokağımdan Sükut-u hayalin. Bıçak sırtı sensizliğe Dayanıyorum... Yaralarımdan kanıyorum yeniden Gülüşlerin matemi yankılanıyor duvarlarda . Şimdi gecenin arazındayım Sessiz Ve Sensizliğin ortasında Tuğba KAN .

Sanki bir büyük şehri arşınlıyor gibiyim. Bundandır yorgunluğum, durgunluğum bir nebze. Dünyada nazar ettiğim her yeri, beynime nakşetmek için tekrar tekrar dönüp bakıyorum. Bakıp hafızama kazıyorum. Sonra geriye istemsiz bir dönüş yapıyorum. "Ah!" diyorum. Geçici olana bağlanmak boşa, "kalıcı" değiller ki. Namluyu görüp kaçmak mı yoksa "batıp gidenlerin" gölgesine tutunup aslolana varmak mı? Düşünürken gözlerimi maviliklere, ellerimi kelimelere sürüyorum. Gökyüzü bir aydınlık bir karanlık, Deniz bir durgun bir dalgalı, Fikrim bir sakin bir karışık… Dünyada küçük bir şehri arşınlıyor gibiyim. Sanki....

Önce bir ateş, bir alev can özüm. Her şey usul usul yağan yağmur, Her yer altında oturduğumuz söğüt serinliği Temiz bir kağıtta dans eden mısra Her şey aşka bir çağrı, Her şey bahar dallarında hayat bulan bir çiçek Önce bir ateş, bir alev can özüm. Önce her şey sol yanımda bir şiir. Sonra perişan yalnızlıklar can özüm, Puslu gerçeklerin ucuna asılmış Şüpheli ölümler gönül saraylarında. Her şey sır olmuş sevgilerle örülü Yabancı kapıları çalan el, Her yer katar katar turnaların, Terk ettiği yıkılan kaleler. Sonra aniden çıkan rüzgâr gördüm can özüm. Sonra yeri göğü yırtan martı çığlıkları… Önce bir fırtına, bir karanlık can özüm. Kopkoyu sis içinde kaybolan yollar. Islak şarkılarda demlenen yıllar. Her şey bir ağıt havasında eğri büğrü, Kör, topal… Her şey iliklerime işleyen yalnızlık Ve her yer hikâyenin en acıklı yerinden Damla damla sızan kan. Önce uğursuz bir hüzün çöktü can özüm. Önce her şey bir baykuşun pençesinde...