KÜNYE EDEBİYAT

kapılıp aşka uyanır mevsimsiz eğreti sürgün veririm vakitsiz çanların sesi duyulur çorak bir toprağın yaban ayrık otu güneşe selam verir umudu boynuna dolar zamanından önce boy verir çelimsiz bir saz telsiz ipek borana kara sele göğüs veremez öfkeli ayaklar altında ezim ezim ezilir mevsimler döner ben yine sevdayı kursağımda bırakır ben yine bahçene açamayan kara gülün goncası ben yine vaktinden önce öten horoz mevsimsiz sökülen sürgün ben yine topraksız kara gül mevsimler geçer sen hep soluma yatan ana vatan Sibel Karagöz

turunçtan bir yel eser ılık bir meltem türküsüne sarar beni uyanırım sabahın koynuna bebekten ellerimle yapışır turunça konan ürkek ardıç kuşu olurum döner bakarım nerdeyim kimim bulamam kendimi kendime bile yabancı varlığımla yokluğum hancı ben hangisinde konaklarım ışığım hangisine yanar yoklar fısıltısı üfler sönerim kimsesizliğimin içine bir yel eser turunçtan dalarım düşlere koku alır ,türkü götürür anamın ellerine çocuk ellerimle sıkı sıkı tutarım ayağım kaymasın yoklara karışmayayım yoklar dururum elsiz ayaksız düşsüz umutsuz görünmezliğime mefta sönen ışığıma omuzsuz tabut inşa ederim yoklar fısıltısında Sibel Karagöz

Açıldı bir çığlık ile gözlerim Yaşlarım dünya sevincineydi Bilemezdim bu bağlılığı Ömrün son anına kadar Dalmıştım bir rüyaya Hakikate fersahlar uzakta İlk yaşlarım dünyaya idi İlk çığlıklarım Kaybolmuştum kendimden Her adımım kuyularaydı Yusuf olamazdım kuyularda Saray zindanlarında Züleyha bekleyişi Ahdettim ömrüm ile Bitmez diye bir söz ile Her taş ses çıkardı Düştüğü çukurda Yanıldım çıkmaz sandım sesim Oysa düşmüştüm en diplere Yakıldım, parçalandım Dağıldı zerrelerim Buluştu toprak ile Ahdim vardı yaş döktüğün dünyaya Evim bilip mesken tuttum Oysa göçü verdim Ne çok aldandım Kayboldu ayım,söndü güneşim Bir yıldız gibi kaydı ömrüm İşte söndü ansızın Yok oluşa gebe rüyalarda Eyvah ile geldi başa Hakikate kör akıl Pişmanlıklar ile kapadı Gözlerini ömrüm...

Saçlarını seher vakti yanaklarıma dokundururken Ben güzel görmeliyim dünyayı Ezgiler kaldırarak şiirden Yeni yeni sanatlar bulmalıyım, Aşkımıza yakışır şekilde. Gülümsemenle kalmalı, sevinç dolmalıyım. Bir gül varsa güzün, baharı yaşamalı yeniden; Demeli ki sana, ben anlamalıyım: “Sizin aşkınıza ve size azdır bunlar, Görülmemiş sevdayı ancak bu kadar, Sevda, ancak bu kadar güzel yaşanır …” Eğer ki hoşnut değilsen tabiatın selamına. Ne edebiyat ne de şiir sanatına, Nam salsa da adım cihana İnan ki sen iste yok sayarım -senin için- sana Dinleyeceksem türkü, duyacaksam şiir; Kapısındaysam edebiyatın kovuldum derim. En ince mana, teferruatını sende yaşarım. Sözlerini beste gibi dinler, Gözlerinin derin bakışlarında kaybolurum. Bir seher vaktinde uyanacaksak; Ellerini tutarken dudaklarımla okşarım yanaklarını. Ve böyle hayallerle ne yapıyorsun, deme! O günlerin heyecanını şimdiden yaşıyorum… Kelime dünyasını sözcük ebatından çıkararak, En zarif h

hayat bu ya kandırır olurmuş değermiş varmış gibi planlar kurar hayallerin al kaşkolu düşer omza yazı kışı olmaz hep bir nisan hep bir papatya seviyor da kalan her yalana  bir kılıf her olmayana olur kisvesi düşlerin pembe yolu saman'yolu gülüş gamzeden damla gözden düşer keşişleme çırılçıplak gerçeğin sesini duyar olursun aslında hep duyarsın aşk sese sağır gurura yenik gerçeğe kör hayaller düşer düş'ün kaburgasından tek tek acıta acıta yara aça aça Sibel Karagöz

Beni bir kuş diye Yarataydın ne olurdu Ey Beni bir taş diye Yarataydın ne olurdu Ey Beni bir aş diye Yarataydın ne olurdu Ey Beni bir yaş diye Yarataydın ne olurdu Hiç olmadı nûş diye Yarataydın ne olurdu Ey beni bir boş yere ahh Yarataydın ne olurdu Ey yarattın sen beni bir adı isyan bir adı nisyan bir insan olarak da isyan ettik seni unuttuk böyle böyle olduk insan.. -bir lutuf Yâ ilahi senden bir ihsan beni bir tevbe olarak Ey yarataydın ne olurdu ne olurdu... Büşra Yüzlü 16.05.2020