Asılsız Yağmur
Lokantanın kapısını kendime doğru sertçe çekiyorum. Kapıdan dışarı adımımı atar atmaz beni hoyrat bir yel karşılıyor. O güneşli hava yerini kıştan kalma bir soğuğa teslim etmiş. Omuzlarımı silkiyorum umarsızca. Ellerimle hırkamı başımın üzerine doğru tutuyorum. Yürümeye başlıyorum. Tanrı ağlıyor, diyorum. Tanıyorum şiddetini arttıran yağmuru. Etrafımdaki insanların her şeyden habersiz kaçışmasına sebep oluyor. İnsanlar koşuyor, yanımdan geçen otomobiller sanki biraz daha yavaş gitseler ıslanacaklarmış gibi basıyorlar gaza. Etraflarından geçmekte olan insanları ıslatmaktan büyük bir zevk duyuyor gibiler. Hâlbuki ben, oldukça yavaş yürüyorum. Adımlarıma birer ağırlık çöreklenmiş sanki. Sağıma soluma bakıyorum. İnsanlar görüyorum. İnsan bedenleri, lakin yüzlerini seçmem söz konusu dahi değil. Çöp konteynerine zıplayan bir kedi, tüm tüyleri dikleşmiş... başımı kaldırıp yüksek binalara dönüyorum. Islanmış çamaşırlarını toplayan kadınlar var balkon demirlerinde. "Koşmam gerekiyor herh...