Gözlerim donuyor Parmak uçlarım uyuşuk, yazmam Konuşursam sesim titreyecek, aramam Anlatmak istemiyorum, konuşmak istemiyorum, hatırlamak istemiyorum Özlemek, bu duygu benlik değil Neden bu durgunluk bilmiyorum. Kendimi bulmak istediğim, Neden yıkıldığıma anlam veremediğim zamanlar ... Bu hissin müptelasıyım. Bu zindanlar bahçe bana, acıtmaz canımı Gül misali koklarken kanattı derim, avuturum kendimi. Alışkınım artık kandırmaya beni Gelecek diye inanmam Sadece kendime yenik düşerim Güvenmem deyip deyip silerim yanağımdaki yağmurları Sonuçta ben asla ağlamam ! Semanur COŞKUN (S.C.) 00.20 4 ARALIK CUMA 2020 EV