ŞİRVAN DAYI (mapushane notları)

Bir Şirvan dayımız vardı koğuşta bizim Birde onun çok sevdiği bülbülü Beraber uyurlardı her geceleyin Ve beraber karşılarlardı her yeni günü... Güneşim diye severdi o minik kuşu Biliyordu güneşi bir daha göremeyecekti Çünkü Şirvan dayı ölüyordu Tükenmişti artık ciğerleri... 19 Temmuz sabahı Şirvan dayı ölmüştü Sanki bir bebek gibi uyuyordu Gülüyordu Şirvan dayının yüzü Çünkü güneşi görecekti vücudu... Onun yokluğuna dayanamadı öldü bülbülü Arkasından teneke kutudaki o beyaz gülü Kırıldı duvardaki tek telli can sazı Unutmayacağım inan seni Şirvan dayı... Şiirbaz 23.TEMMUZ.1982