İÇİMİN GURBETLERİ
bedensizdi özlemlerim sarılacak kolu öpecek dudağı vermemişti yaradan bir uzun ince yoldu sırat köprüsü desen çıkılırmıydı serde cambazlıkta yoktu bir de uzakları yakın eden düşler gündüz gözüyle yapışırdı yakama oldum bittim gurbetteyim ben mi içindeyim içim mi gurbette çözemedim içimin gurbetleri bitmez hoş bitse bedensiz özlemlerim elli ayaklı sesli sessiz sarılır öper mi içimin gurbetleri işte düş’tü en derine... Sibel Karagöz