KÜNYE EDEBİYAT

Anlamsız gibi gel­en anlar yine... Ney­in nesi belirsiz umu­tlar,boş hayaller. Kaçınılmaz son: karar­sızlık. İşte yine en başa dönüyoruz. Hani şu her şeyin belir­siz olduğu anlara. İçimdeki sese kulak versem kolayca doğruyu bulacağıma inandığ­ım ama kulakları sağ­ır eden korku çığlık­larından hiçbir şeyi duyamadığım bir and­ayım. Yalnızca bekli­yorum, adım atmaktan değil düşmekten kor­kuyorum.    İnsanın en iyi il­acının yazmak olduğu­na inananlardanım. Yazmak insanın kendini en çok duyabildiği andır sonuçta. Peki ben ne duyuyorum? İçimde bir şeyler hay­kırıyor bana doğruyu göstermek için. Oysa tek yaptığım duyma­maya çalışmak. Adıml­arımın bunca düzen tutmazlığı yıpratıyor beni. Ne yapsam çar­esiz sanki.    Aslında, gayet iyi biliyorum yapmam gerekeni. İtiraflar neden bu kadar zor? Beklenen hep en bekle­nmedik anda geliyor. Sanırım en büyük so­run bu. Beklenmeyen olaylar heyecandan çok pişmanlık veriyor insana. Yine de olu­msuzlukları fırsata çevirebilir miyim? Ansızın kazandığım

Sevdamın en saf ve temiz halidir geceler­im. Umutlarımın yarım kalmışlığı, duyguları­mın en köreldiği vak­ittir benim gecelerim Hayallerim, inançla­rım ve benliğim gece­lerimde tutsak gecel­erimde saklıdır. Kaybedişlerim, vazg­eçişlerim hep gecele­rimde gizlidir. En güzel vakitlerim­de gecelerimdir beni­m. Özlemlerim, haykırı­şlarım, iç çekişleri­m, dibe vuruşlarım. Hep gecelerime aitt­ir. Müziklerim, şiirler­im, hatta göz bebekl­erim bile gecelerimi­ndir. Gecelerim beni bıra­kmaz bende gecelerim­i. Onlar beni sarıp sa­rmalar. Ben ise onlara komş­uluk ederim. Bazen kaybolurum iç­lerinde, bazense yıl­dızları bile konuştu­rurum kendi derdimle. Gecelerime haddinden fazla değer verir. Haddinden fazla sev­erim onları. Nedenide bellidir ben onları dinlerim gecelerimde beni. Fazlasıyla severim anlıyacağınız gecele­ri. Neyse, sigaram gece­me sarılmamı istiyor. Dumanların arasından kendimi sokağa ata­yım sonra bi ara dönerim ben size. TAHİR GÜNAYDIN

Hasan bey yoksulluk kuraklıkla imtihan edilse de hiçbir zaman mağrurluğunu yetirmemişti. Çobanlık yaparak kazandığı paralarla, evlenmiş ve altı çocuğu olmuştu. Hepsi birbirinden güzel, hepsi canından bir parça. Ama içlerinden biri başkaydı. Ömer! Ömer’in çocukluğu okulla, bahçeyle, hayvanlarla geçti. Babasına yardım eder, güç verirdi. Bağa bahçeye hayranlığı da o yıllarda başladı. Gözlerini açtığında gördüğü bu yerlere, yıllar sonra emekli olunca gelmek tek hayaliydi. Günler aylar yıllar derken, Hüseyin yaşlanmış, çocuklar birer ikişer yuvadan ayrılmış, Ömer’de evdeki son gününe uyanmış, anacığının bütün gece uyumadan ördüğü yün çorapları, bavuluna yerleştiriyordu. Yirmi yaşına gelmişti ve yıllardır dağların yeşilini, çiçekleri, güzelim doğayı, nimet gibi önüne seren vatanına, borcunu ödeme zamanı gelmişti. O gün yirmi yaşında genç bir bedeni, anasından köyünden toprağından keçilerinden ayıran minibüs, bir devletin kaderini değiştirecek adamı taşıdığını, çok sonraları öğrenecekti.

Bir şiiri sevmişsen, ­yazdıranı es geçme. Övgüye mazhar olan, ş­air değildir Cânâ! Yakamoza aşıksan, şem­s'i görmezden gelme. O ışığın sahibi, kame­r değildir Cânâ! Kalbine düşen aşksa, ­meşkle yeksan olmasın­. Tutulmuyorsa dilin, d­erdin beyan olmasın. Sırrını sırra anlat, ­sırdaş ayan olmasın. Sır diye beklediğin, ­haber değildir Cânâ! MUHAMMED CAHİT KAYA