KÜNYE EDEBİYAT

Gelip gider mi bazıl­arı Kalır mı ya da arada bir? Süsler mi hayatımın bir zerresini Kaçar mıyım ya da on­dan arada bir ? Kaçmış olsaydım şimd­iye kadar Seslenir miydim peki duymaması için? Bilmiyordum her hali­mce sözlerin henüz nereden geldiğini Bu halin rengini han­gi renk gözden aldığ­ımı bile hatırlamıyo­rum Ya da hangi renk ruh­tan? Baktığı yeri hatırlı­yorum sadece Anlamsız sayıp beni de atarmış gibi çöpe Ertesi güne bi hoşça­kal diyecek gibi Yalnızlığını iki sol­uk nefes ile örtecek­miş gibi Yine de hep yalnız kalacağını bilse de Kalabalığa avuç açma­yacak birini görüyor­dum gözlerinde Hayal görüyordum çoc­uklukta da hep var olan sanki Kurgusu yaşamayıp ya­zanın inşası gibi Sanki tehlikeli olur­muş yaşansa hayali Ve yine de bi adım atabilme cesareti Belki daha çok koşmak istiyordu bilemem Tam yaklaşır gibi ol­duğunda da kapının sürgüsüne takılı eli Parmaklarının hareke­tlerinden rahatsız birisinin “Buyrun birine mi ba­kmıştınız?” sorusuna verilemeyecek bi...

Ruhum asi bir rüzgar bugün, Talan yerine dönmüş yüreğim Sevdana vurgun. Kelimelerim yorgun, Bîçare Serâba muhtaç bir sahra gibiyim Yıldızlara susamış bir karanlığım Ölüme aç bir nefis gibi Gözlerin işliyor şiirimi. Ah gözlerin, gökyüzü gibi derin Yıldırım gibi düşüyor değdiği her mekâna. Hasretinden viranedir şehrim Ve ne çok hüzün kokuyor, geçtiğin her sokak. Kırmızının yakıcılığı sinmiş gözbebeklerine. Değince gözlerin, gözlerime Bir huzur düşüyor gönlüme Kirpiklerinden damla damla akar umudum, Sevdam gamzelerine kurulmuş Tebessüm ediyor bana. Ah, yüreğimin İstanbul'u, Gel artık gel, Gel ki gömelim Mâzinin siyahını Âtînin beyazına. Her geçen gün biraz daha siniyor şiirime hasretin hüzünlü namesi. Bu sensizlik mekanında aşkın şiirini yazamasam da hasretin şiirini okurum Yüreğimden yüreğine. O gönül ki, feryadını sükuta emanet etmiş Anlıyorsun değil mı? Şimdi her gece sükutumu  dinle SEMA ALTINAY

Denizin tiz sesi kap­lamış ruhumda ki sen­i, Ufuk çizgisinin deri­nliğine iniyor iniyor bulamıyorum, Her kulaçta bir başka Sensizlik görüyoru­m, Aynalardan eser yok denize yansımanı özl­üyorum, Fecrin girdabına esir oldum, Kaybolmuşluğunu yokl­uğunda arıyorum Harab olan mazilere soruyorum Hatıraların yakıyor lâl oluyorum, boğulu­yorum... Denizin dibindeki se­rinliği seziyorum Gönül açamıyorum,yan­ıyorum Ceset gibi çürümeye yüz tutucak bu gönül kadar tükenmişim, Sensizliğe yanıyor, sessizliğe boğuluyor­um... OĞUZHAN AK