KÜNYE EDEBİYAT

Bugün bir başka uyanmıştım. Bu çocuksu yüreğim bir başka atıyordu sanki. Her zamanki gibi kendimi sokağa atmak istememiştim. Son zamanlarda evde duyduğum bazı haberlerin etkisinden diye düşünüyordum. Ama nerden bile bilirdim ki hayatımızın birden o sıcak yaz günlerini, artık iliklerime işleyen o soğuk mu soğuk günlere bırakacağını. Kalkmak istemedim yatağımdan. Anam sürekli ağlıyor, babam ise eli başında sürekli düşünceli bir tavırla köyümüzün meydanında oturuyordu. Ah anam! Evimizin neşesi olan o kadın…  Özledim etrafına neşe saçan o kadını, koşup boynuna sarılmak istiyordum. Ama yapamıyorum işte… Ben daha on iki yaşında bir çocuğum, ama son zamanlarda sanki en az babam kadar yetişkin olmak zorunda gibi hissediyordum kendimi. Yatağımda bir o yana bir bu yana dönüp düşünürken gözü yaşlı anam geldi yanıma. Rengi solmuş, gözleri şiş, yüzünde kocaman bir bitmişlik ifadesi vardı. Onun kalk demesini bile beklemeden hemen kalktım. Elinde eşyalarımızı içine koymak için büyük torba

       Sevgili İrena, Zaman geçtikçe yüreğimdeki hasret yolu daha da uzuyor.  Seni bu kadar özleyeceğimi daha ilk ayrılığı yaşadığımız gün anladım.  Bu gitgide kalabalıklaşan  insan  topluluğu arasında yalnızlaşan ruhumun ihtiyacı olan tek şey  senin  varlığındı. Yokluğuna alışamadım bunca yıl. İliklerime  kadar hissettiğim yalnızlığımı bu satırlarla paylaşmak istedim, seninle. Bu hüzün dolu yüreğimin sana yaklaşması için başka da çaresi yoktu zaten...  Neredesin İrena neredesin ? Olsan yanımda, şu özlemimi sana sarılıp saatlerce gidersem seninle. Olmadığın bir güne daha katlanamayacak gibiyim bugün.  Unutamıyorum sensiz yaşadığım o karanlık günleri. Sen hatırlarsın ayrılığımızın o dakikasına kadarki yaşadıklarımı. Belki de unutmuşsundur, bunca yıl geçti sonuçta. Ama ben unutamıyorum,  asla da unutamayacağım. Sana bu satırları yazarken tutamadım yine gözyaşlarımı.  Okumakta zorlanırsın değil mi, gözyaşımın karıştığı bu  satırları ?  Gözyaşlarım azıcık değdi  bu satırlara,