MENEKŞE KOKULUM
Ne zaman kokun gelse köyümün özlemine bir bahar iner… İçinden edebinden boynu bükük bir menekşe hatırlarım… Menekşenin boynu büküklüğü kalbinin kırıklığından değil, Allah’ı zikrindendir… Ne zaman seni sevsem kalbime ağır gelir aşkın… Sebeb,i aşkın derin ve bakidir; Bu yüzden bir menekşe kokusunda sevdim seni… Menekşe kokulum… Gözlerin gözlerime dokunamazdı, korkardım… Utanırdım dudaklarından… Susardım. Anlatamadıklarım vardı, Ve bu yüzden senden habersiz Ağlardım… Menekşe kokulum, Bir mevsimin başlangıcı gibi; Geldin ömrüme. Yavaş yavaş ısındı senli zamanlarım… Kıştan kalma buzlar üşütmüştü beni, Boynu bükük, Günahlarla yüklü… Kirlenen bir diyarda; Ağır sensizliğimdeydim. Menekşe kokulum, Hüzün bağlamıştı boğazımı; Çaldığımda kalbinin kapısını, Sağanak sağanak nisan yağmurunda Edebinden boynu bükük… Kirpiklerin bir gece dokunsun diye rüyama, Bir gecenin sabahında duam; Aşkımın senli haline ‘amin’ dedim… Menekşe kokulum, Şafağın seccadeden kal
