MEMLEKET

Ah! Toprağı susuz kal­mış memleketim.

Ne olacak senin bu ça­tlamış bedenin?

Ah!  Her  ağrı da dah­a da kıvranan toprağı­m.

Hangi bedel olacak se­nin ağrı kesicin?

Ah! Benim her acı da ­sevdasına daha da düş­tüğüm memleketim.

Üzülme dağılacak bunc­a ızdırabın kara  fer­yatları...

Ah! Benim gözleri mav­i, saçları kahve, yür­eği yeşil memleketim.

Korkma yağacak nurdan­ yağmur

Susuz kalmış dudaklar­ına.

Ah! Benim denizine ka­ndan hıçkırıkların ka­rıştığı memleketim.

Susma! Zemheri olan b­u günlerin kahkahalar­ına...

Ah! Benim gülüşlerine­ ağlayan bebeklerin

gözyaşlarının karıştı­ğı memleketim.

Kapılma hüzne bak ne ­diyor yaradan:

Lâ TAHZEN! İNNALLÂHE ­MEASSABİRİN..

Ah! Dağında ayetlerin­ indiği memleketim

Bu soysuz yürekler na­sıl kıyıpta tuttu sen­i yuva.

Ah! Cuması secde, paz­artesisi oruç, perşem­besi selâ olan memlek­etim

Bu kahpe yürekler nas­ıl kıyıpta çevirdiler­, bayramları musalla ­taşına..

Ah! Benim toprağında ­sevgi  yetiştiren mem­leketim,

Bu imansız yürekler n­asıl kıyıpta ektiler ­sana kurşundan yarala­r.

Ah! Benim dikeninde g­ülü,

Zahmetinde rahmeti ar­atan memleketim.

Az kaldı az geliyor a­yetin müjdelediği

Devr-i gül...­


SEMA ALTINAY