KÜNYE EDEBİYAT

mavi fısıldar tutarda göğü adımlar çizer bulutlar hokkası beyaz kanatlar fırçası sen de martı uçtu ben diyeyim fısıldadı aşk kanat altına gizlenmiş görmeni duymanı bekler yağmur gözüne kaçmış süzülür martı fısıldar üşüdün yüreğini yüreğimden sarayım kırığına kanat vereyim maviye durur bakakalırsın yüreğimin sesine sağır ne çok kulak ne çok el kol üstelik yanı başımda görmez duymaz da bir martı maviyi de sırtına alır içimi okur ta yüreğimden tutar bir kez daha aşık olurum maviye martıya kanada bir kez daha sağıra sırtımı maviye yüzümü martıya yüreğimi veririm kanadından kanadıma martıya çalarım Sibel Karagöz

Senden ayrı olduğum akşamlar Yüreğimi bir ürperti sarar Korkarım… Senden ayrı olduğum akşamlar Bir ateştir ruhumu sarar Yanarım… Senden ayrı olduğum akşamlar Gözlerimi ufka diker Dalarım… Ve Böyle akşamlar Sensizliğime Çaresizliğime Yok oluşuma Ağlarım… Şiirbaz AĞUSTOS: 1977

uykulara sardığım düğüm düğüm çözdüğüm çocuk düş'üm ortalık yerde yalın ayak serde büyümeyen bebek düşlerimi de çuvala kattın sudan çıkmış pulsuz balığı bıraktın ardın sıra büyümeyen bebek öpüp öpüp mühürlediğim düşlere katık geceye ay dili lal dudağı bal serçe yarim ilmek ilmek ördüm geveze bülbül gibi söktüm yerine toz bulut kondurmadım ayan oldu unuttun gayrı düşlerime uğramaz kapı baca açmaz oldun ayrılık ağır ökçe sırtı deler geçer tülden kalını taşıyamaz ölümü arar oldum özlemde vurur öpüp öpüp mühürlediğim Sibe...

Sonra bir martının uçuşuna yüklendi anlamlar...... Yüzde buruk Bi tebessüm.... Gözlerimde derinlik.... Yol aldı duygular..... Olur öyle arada dedim..... Olur.... Geçer.... Sana bişey olmasın..... Yeter ki sönmesin yürekler..... Ne kalmış ki baki..... Hangi hüzün mesken tutmuş  hangi sevda toprak olmuş hayatta....... Canına yandığım... Kuşş ölür.. Sen uçuşu hatırla...... 🌾🌾🌾🌾🌾🌾

yüreğimde kızarıyordu akan gözyaşların ciğerime saplanıyordu kıyılarım uçsuz bucaksız kervan geçmez ağrı'm dağımdan büyük hüznüm yağar her gece hece hece seni söyler seni ağlar eteklerim kar gelin kız önce yağar lapa lapa içime işleyen soğukluk buz kara gece isyan her ses yankı her yankı darağacı asarsın beni kah kollarımdan tutmaz elin ellerimden kah bacaklarımdan yürümez ayaklarım ayaklarına kah boynumdan gülmez surat asan suretin suretime kah yüreğimden duymayan hissetmeyen teninden tenime asarsın her gece sevmedi beni benim gibi sevmedi dersin fısıldar kulağıma celladım öyle değil sen beni anlamadın en çok da anlamadığın yerden ağrı!m büy...

Sen şimdi nerdesin ben nerde Sevgiler yarım kaldı takılı telde Yarınsız geceler arkadaş bende Özledim anam özledim seni… Kor alevler içinde yanarım Gelecekmişsin gibi bekler kanarım Seni düşünür hayallere dalarım Özledim anam özledim seni… Anasız çocuklar büyür mü böyle Yokluğun içimde diner mi söyle Hasretim o tombul yüzüne Özledim anam özledim seni… Ben küçüğüm hala büyümedim Sana, sevgine doyamadım Sıkı sıkı sana sarılamadım Özledim anam özledim seni… Sensiz her şey bir eksikli evde Çare bulamadık bu çileli derde Biletin kesilmişti o sonsuz yere Özledim anam özledim seni… ŞİİRBAZ 21. Aralık. 2001

Huzur gibi görünür aslı derttir bu dünya. Zalimin zulmüne boyun eğdi bu dünya. Herkes sonsuz sanar, aldanırlar içine. Ne içinde, ne dışında hepsi boştur bu dünya. Hiç durmadı asırlardır dönüyor. Aslını sorarsanız bir dönektir bu dünya. Zaman geçti ademoğlu yaşıyorda üstünde. Bir an olsun hiç yüzlere gülemedi bu dünya. Tahire dertlerini sıra sıra dizdirdi. Yirmi yıldır boğazımda bir düğümdür bu dünya. Tahir Günaydın

Şimdi sen bana git diyorsun ama Nasıl gitmem konusunda en ufak bir kelime dahi etmiyorsun Hangi insan kendini papatya bahçesinden alıp dikenlerin içine atar ki? O yüzden ben,senden gidemem Rengarenk düşler varken,kötülüğün hüküm sürdüğü hayallere kim dalmak ister ki? O yüzden ben,senden gidemem Güzel kelimesine en çok yakışanını bulmuşken Aynı zamanda şiiri bu kadar çok sevmişken Şimdi hangi şiirime güzel diyebilirim ki ben? O yüzden ben,senden gidemem Farzet ki çok içmişim dün geceden ve bu sözleri ayılamadan sarf etmişsin sen Ya ben gerçekten gitsem ya sen gerçekten bitsen... O yüzden ben,senden gidemem...                                                Hüseyin Nur Demirkol 

güldüm dakikalarca sustum senelerce o gözlerde öldüm öldüm dirildim sevdim çok sevdim itirafsız sır gibi aynalara bile söyleyemediğim itiraf edemediğim yakan sevdam tarifsiz bir yemekti biraz biber öfkesinden biraz şeker bal dudaktan yemeye doyulmaz içmeye kıyılmaz kahvemdi biraz süt teninden biraz kahve gözlerinden bol köpüklü sevdam ben onu severdim o başkasını itirafsız sır ne o duyabildi ne ben söyleyebildim birikti onu düşünürken gülümseyen fotoğraflarım gülerken ağlayan süzülürken yağmuru kıskandıran kahkahalarım kaç insan kaç kulak çözebilirdi ki gülerken ağladığımı sırlarında güldüğünü Sibel Karagöz

annem gün doğmadan doğan sesi gelmeden çaydanlığı fokurdar gözleme kokusu delirtir renk renk reçeller komaya sokar annem uyandırmaz çalar saatim de yoktur mutluluğun sesi dolar kulaklarıma annem çağırmaz kokular çağırır büyüsüne kapılır ve ayaklar benden habersiz mutfağın kapısını açar annem öper gözüyle eliyle ayağıyla ve ince belli mutluluk karşıma geçer hadi ama hadi yumurtayı tokuşturmak çaya hasbıhal etmek lazım sonrası peynirle zeytini tanıştırır annem işte kahvaltının gözü kulağı ayağı olur beni her gün baştan doğurur sonra güzel bir türkü tutturur mutfak konuşur eşlik eder katıla katıla güler canı...

derin düşünceler kavgam içimde kıyamet kopuyor darağacına acılarımdan serdim kiminin kolundan akar kiminin bacağından azar azar damla damla azalır mı kavrulmuş yüreğimden akan yaşlar acıyı sardım çileme iki şiş ördüm ördüm söktüm uymadı içim dışıma dışım içime benzer elbise çıkmadı karanfilleri nereye koysam açmadı Sibel Karagöz

çerden çöpten bebekler yapar anne olurdum çocukça gülümsemelerle mutluluktu oyundu annelik kayboldum çer çöp içinde bebekli günleri özler oldum şimdilerde anne acıtan bir kelime kanayan gül açar içimde yana yana Sibel Karagöz

kocaman boşluğunda ki idare lambasıyım ne ışıtır ne söner çıplak günü takvimden yaprak yaprak kopartıyorum tüm pişmanlıklarımla tomar tomar cebime doldurarak gün deliksiz di gece günden delikti bir yaprak daha kopmuştu ömürden idare’siz Sibel Karagöz

o gözünü morarttığınız sövdüğünüz aşağıladığınız örselediğiniz tecavüz ettiğiniz öldürdüğünüz ana yavrusunun günü de mi varmış ne zaman senede bir gün o gün bile incitirsiniz o gün bile insan yanlarından kırarsınız o gün bile satın alabileceğinizi sanırsınız senede bir gün kadın ana kız çocuk pırlanta bir yüzük bir demet gül bütün yaptıklarınızı unutturur sanırsınız öyle değil alamazsınız aldığınızı sanırsınız kadın tahmin ettiğinizden daha akıllı asla unutmaz unutur gibi yapar yalandan bir dünya kurar içinde polyannacılık oynar çünkü ataları der ki gelinlikle girdiğin evden kefenle çıkacaksın çünkü adam saydıkları der ki boşanırsan çocuğu göstermem beni bırakırsan yaşatmam seni kadın anadır çeker inanırnış gibi yapar çeker çeker de hayal kurar sanki kendi inanır gibi bir gün bile olsa boynunda yavrusunun kollarından inci bir kolye ister tek bir gün bile olsa o gün anneler günüdür oysa insan günü olsa cinsiyetsiz insanca size ...

Karşımda devlet hastanesi altında sahili, Kiminin derdi çok, kiminin parası. Bazılarının mutluluğu, başkaların ise aşkı... Bakma bu şehrin kara olduğuna; Buranın altı benzer karaya, üstü beyaza. Ask kokar denizi, feneri, merdivenleri Bacadan çıkar asıl nedeni! Ekmektir kavgası, sevmez aşkı parayı. Doydu mu karnı? Yaslanır koltuğa, Dinler televizyonu radyoyu. Şöyle baktın mi? Çiçektir sokakları. Sokaklarda dolaşır, o güzel insanları. Gün boyunca kazandığı parayı, Götürür eve, ekmek çay diye.

1819 da üretilen, bir ingiliz klasiği olarak kabul edilen " Merhametsiz güzel kadın " isimli John Keats'in şiirinden etkilenerek çizdiğim çalışmam. Tıpkı onun gibi "  Sevgi ve Şiirsel bir meşguliyet bu hissettiğim. "... Özenle güzel ve etnik bir vazonun içine konmuş ağaç dalı. •Vazonun desenleri eskilerden Anamın basma kumaş üstündeki Türk motifleriyle harmanlanmış en eski 35 yıllık çağrışımı. •Ağaç dalı ihtişamından,  kuvvetinden ve tek dayanağı olan o onulmaz gövdesinden ayrılmış yani kendinden bir nevi kopmuş bir ağaç dalının o istemediği halde kendisinden koparılması ve kendis olmaktan vazgeçirilip bir arız bulunup kendisiymiş gibi hissettirecek bir vazoya konması...

Dil ve kavram olarak evveliyatını anlatmaya kelimelerin yetersiz kaldığı annelerimizin anneler günü kutlu olsun... Burada bulunan anne yazarlarımız, anne adayı yazarlarımız canı gönülden teşekkür ederiz. Iyi ki varsınız... KÜNYE EDEBİYAT

Yaşamak dediğimiz karın ağrısı ; mecbur bırakılan , yön verilemeyen bir girdap , bir santranç oyunu, bir senaryo ve daha bir çok şey. Bir yığın kelime tüketildi belkide  bir kelimeyi anlatabilmek uğruna . İnsanoğlu neyin içine düştüğünü yüz yıllardır anlamaya ve anlatmaya çalıştı. Kimi tarihçesini tuttu kimi ruhuna dokundu. Atılan kahkahaların akıtılan gözyaşlarının çetelesini tutan oldu mu bilmek pek mümkün değil taabi ki. Kimine göre derin bir felsefe oldu , kimine göre yalnızca bir olgu lakin ortak noktası herkesin mutlak sorusuydu.Neydi yaşamak ? Kimine göre bir tebessüm , kimine göre bir şarki , kimine bir çift göz, kimine söz, kimine umut , hayal... Kim nereden tutunduysa hayata en çok ona oydu yaşamak. Ve bilmeden tutunduklarının en büyük karın ağrısı olacağını inadına yaşadılar onunla. Özlüyoruz dedik, özlemeyi sevdik. Gidenlerden şikayet edip, gittik. Karanlıktan korkup geceye aşık olduk. Uğruna gözyaşı döktüklerimizin mübtelası olduk -lakin uğruna ağladıklarımızın değil...