DİZLERİMİN BAGLARI
umudu yastık yaptım
uykuların koynuna
süzülerek
içimin odalarını
yalın ayak
dolaşmaya
başladım
seni aradım
bütün odalar
ışığını kaybetmiş
sıvasını dökmüştü
birden anılar
dile geldi
senli dünleri
bugün gibi
astı
eski püskü çamaşırlar
odalar arasına
rengini yitirmiş
mandalların boynuna
asılmış
tek tek intihar ediyor
düşen tabureler
sandalyeler
ben yine çöktüm
dizlerimin bağlarını
tutarak
neden dedim
neden
yoksun
içimin bana
benim içime
söyleyeceğim
tek yalan kalmadı
titreyen ışıklar
bir bir
gözyaşlarımdan
düştüler
ben yine
karanlığımın
içinden
geçtim
SİBEL KARAGÖZ
Yorumlar
Yorum Gönder